MISERIA CULTURAL

              Seis cadeiras verdes arrodean unha mesa longa, tamén verde. A mesa ten as patas de ferro, de cor negra. Ás cadeiras pásalle o mesmo. A mesa está limpa, non hai nada sobre ela. É a mesa dunha biblioteca; baleira. Baleira a mesa, que a biblioteca... A biblioteca tamén está case sen ninguén. Que pena! Só estamos tres. Un home lendo un xornal. Un rapaz manipulando un ordenador. E un servidor escribindo. Ninguén máis. Ningún neno lendo. Ninguén pillando libros en préstamo. Dá pena ver o espazo practicamente baleiro. E dá aínda máis pena ver todos os libros nos estantes criando herbas ou arañeiras. É normal, entón, que haxa silencio. Tan só de cando en vez, as teclas do ordenador rompen esta miseria cultural. É dicir, que entre esas pastas dos libros hai miles de soños que ninguén quere descubrir.

              Biblioteca da Valenzá. Venres, 30 de novembro de 2012