O GRAÑA, O HOME

              Cando leo os xornais pola noite non adoito prestarlle moita atención aos titulares; non sei, xa non apetecen as noticias. Este sábado lin un titular polo que pasei, claro, de corrido… ata que vin unha foto. Era a do Graña. Volvín ao titular e xa devorei o artigo de Lalo Pavón. O Graña, o home que revolucionou todo un colexio. Algo tiña xa ese personaxe cando, en vez de chamarlle “o cura”, lle chamo “o home”. A súa vida xa a reflectiu moi ben o colega deste xornal. Eu paso ás anécdotas (dúas tan só entre un cento nos oito anos que convivín con el). A capela do colexio, na súa cabeceira, ten un Cristo enorme de aceiro ou ferro (xa non lembro), colgado de dos arames potentes, e nunha das súas homilías, volveuse cara el e espetou aquilo de “porque aí tedes a ese manazas…”. Verdadeiramente as mans do Cristo son descomunais. Pero, que cura lle falaba así á máxima autoridade relixiosa a principios dos setenta! Era “raro” este cura. Claro, era “o home”. Tamén se dicía que lles botaba unha man nas súas labores aos gandeiros da serra. E sabendo como era el, créoo perfectamente. Despois, o poder e a propia igrexa disparou balas de incomprensión contra el ata que o botaron. Pero o Graña, o home, xa deixara a súa marca de liberdade.

              Finca Fierro. Domingo, 9 de decembro de 2012