Díxolle o árbitro ó chifre: vou
pitar.. Díxolle o pito ó árbitro: non me asubíes que me quedo xordo. Mais o
árbitro asubiou e foi aí cando se desencadeou o inferno. Uns polo si. Outros
polo non. Algúns polo roubo. Outros cantos polo atraco. Nunca chove a gusto de
todos, berro un imparcial. E, non obstante, logo da tempestade volveu a calma.
Por pouco tempo. Porque o árbitro berroulle de novo ó asubío: vou pitar de novo
aínda que me caian chuzos. E o chifre, entre o ruído infernal, deixouse oír:
non me asubíes porque dos tronos axiña pasamos ós lóstregos. E hai lóstregos
que queiman, incluso que matan. Malia a advertencia, o árbitro asubiou. E foi
aí cando o ruído se volveu silencio para, ó momento, estourar a tormenta,
rebentar o inferno. E uns, por un lado, correron cara ó árbitro. E outros, por
outro lado, cuspiron sobre o asubío, sobre o pito, sobre o chifre. A turba, a
masa, a inconsciencia deixou de pensar e volveuse miseria, volveuse ruindade,
volveuse hiena.
Café Oren Express da Valenzá.
Martes, 27 de maio de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario