MÁIS ALÁ DO INFINITO

              Rebenta a flor do toxo e unha nube chove verbos que acaban na primeira conxugación. Ninguén entende nada. Pero o asubío dunha estatua de pedra espanta os sentimentos dun paxaro que pasaba por alí, Non se atreve a pousar sobre o granito esculpido. Case sempre pensamos que o firmamento vai máis alá do infinito. Pero é mentira. O infinito queda a poucos metros do quinto inferno. Quere o burro comer a flor do toxo, mais o verbo apandar métese na albarda que cae sobre o lombo do pobre animal. Algúns cren entender todo aínda que non saiban nada. A vida dá tantas voltas que, ó final, un chega mareado máis alá da fin do mundo. E qué máis dá que todo remate na reviravolta de calquera soño, de calquera empanada mental, de calquera curva do camiño! Non todos os camiños levan a Roma; algúns chegan ata a Pillamadoira, outros pasan polo Piual, en Baños de Molgas. Onde, se non? O que ten lingua tamén vai á Venecia ourensá e, por suposto, pode chegar ata máis alá do infinito.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Mércores, 30 de abril de 2014