O BIRLIBIRLOQUE DUN SUSPIRO

              Xa sabía eu que o birlibirloque dun suspiro consistía nun aaaiiiii prolongado, lento, calmoso, pausado. Ten que ser así, pianiño, como se fora ó ralentí. E que ninguén confunda a expresión aaaiiiii cun lamento, cunha queixa, cun laio. A dor sae de súpeto e, a poder ser, case a grito pelado. Ai! Así. Iso si é un laio. E, vedes?, co signo de exclamación, para que lle dea máis forza, máis consistencia, máis secamente. Ai! Feita a diferenza, hoxe toca o aaaiiiii, o suspiro. Á parte de estar preñado co birlibirloque da lentitude, o suspiro adoita cabalgar polo esperpento do poema. É que hai poemas que os recitas rapidamente (como un ai!) e están aqueles que os destripas, que os descompós lentamente, versos a verso (como un aaaiiiii), que incluso se volven ler unha e outra vez. Tamén o suspiro volve ó peito cando o estilo do poema vai máis alá dos versos escritos. Non sei se me expliquei. Ai! (de súpeto). Aaaiiiii (con lentitude). Queixa. Suspiro.

              Café Aitana 39 da Valenzá. Martes, 13 de maio de 2014