Quédate co silencio enlatado nun
papel de periódico e que a melodía dun suspiro colla as curvas cerradas por
entre unhas palabras con sabor a ferro. Loita por entre os fentos secos para
que o paspallás voe cara ó Outeiro do
Corno mentres o ruxerruxe da auga do río Arnoia conta a historia dun pescantín
que non sabía pescar; collía ras en vez de peixes. Camiña pola carreira do Piual ó mesmo tempo que contas por pares
os versos dun poema que queres escribir sen ser poeta. Para ser poeta tes que
pensar na luz da lúa e no raio de sol. Máis ou menos. Contempla o título do
poema que non atinas a desenvolver e debuxa nas páxinas en branco os números
romanos dun reloxo que non anda. Ás veces o tempo detense porque si. Ou parece
que se detén. Vai ti saber! Ninguén é profeta na súa terra. E ti, para máis
aquel, non es nin tan sequera oriúndo de Baños de Molgas. Ser de aquí ten a súa
categoría, o seu rango, a súa importancia. Ser de Baños de Molgas non che é calquera;
cómpre polo menos saber amar a auga da burga. Pensou eu.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Mércores, 7 de maio de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario