Estou vendo as imaxes dun novo
atentado nun instituto de Estados Unidos. E digo o de sempre: que o
sinto polas vítimas pero son indiferente ante a acción, ante a
propia acción do atentado. Ese rapaz, se non tivera armas, e aínda
que fose un tolo ou un energúmeno, non lle quedaría outra que
tirarse contra a parede ou, como moito, atacar con algunha arma
branca, que aínda que fose mortal, non creo que alcanzase a
cantidade dos 17 falecidos a base de balas e máis balas.
Segue agora
mesmo a noticia pero falando xa da facilidade que existe para
conseguir armas neses país. Ese é o gran problema. É certo que o
gran culpable é a persoa, pero sábese que ás veces ou incluso
moitas veces, por unhas ou por outras causas, crúzansenos os cables.
E cando nos cabreamos ou cando queremos chamar a atención botamos
man do máis mortífero. Non sinto aflición pola acción en si.
Dóenme as vítimas. Eran mozos novos. Agora, os pais e os cidadáns
que lles vaian bicar o cu ó presidente da Asociación Nacional do
Rifle, James W. Porter II, e ós seus vasalos, principalmente
políticos, por negarse a prohibir as armas. Non será o último
atentado. Porque non hai quen lle asubíe á industria do armamento.
Finca Fierro. Xoves, 15 de febreiro
de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario