Sen ser un personaxe tan famoso (e
entendendo por famosos ós grandes actores, ós grandes músicos e a
dous ou tres futbolistas), outro futbolista, Enrique Castro “Quini”
está a levar todas as condolencias estes días e fóra incluso de
xente desvinculada do mundo dese deporte. E vese, nótase a leguas
que son pésames sentidos, moi sentidos. Iso ten que significar algo.
Significa que era unha persoa que se facía querer e que se deixaba
querer. Hai grandes xogadores que son ególatras, soberbios e chulos.
El era dos modestos (xogaba nun equipiño modesto) e dos humildes (no
Barcelona seguía coa súa bonhomía asturiana). Era tan humilde e
tan bo que lle chegou a perdoar ós energúmenos que o secuestraron
durante 25 días. Aquí ata aquel presidente que tiña fama de
badueiro, Joan Gaspart, cando lle preguntaron pola síndrome de
Estocolmo de Quini, soltou unha sinxela frase: “era a síndrome de
Quini”. Enrique Castro, Quini, O Bruxo, o cabaleiro do fútbol, que
acadou cinco Pichichis en primeira división e dous máis en segunda.
Coidadiño, non é nada fácil conseguir cinco Pichichis na liga
española. Á parte de humilde, era bo. Á parte de humilde e bo era
e é todo un sentimento futbolístico. Descanse en paz.
Finca Fierro. Mércores, 28 de
febreiro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario