Medo
a que o murmurio
entre pola porta medio aberta dun corazón cheo de alento.
Medo a que o silencio non se vaia nunca
dunha tarde de domingo, onde a vida quere deitar sobre as ondas dun
océano para que a leven ante un sorriso divino. O tempo, a
distancia, os sentimentos, os latexos aboian para non afogar. Medo a
que na diferenza de horario se perda o
desexo dunha mensaxe, dun alento, dun
entendemento. Hai
entendementos que viaxan por entre as estrelas do universo e acougan
baixo as sombras
dunhas silveiras.
Medo a que o vento alborote, alporice
as metáforas dos versos. Sempre haberá metáforas que digan que a
vida é coma un asubío que furga por entre a néboa para deitar
sobre o niño dunha rula. Sempre haberá versos que rimen un
desexo cun alento e un socorro cun reforzo. Un reforzo de tenrura, de
aprecio. Un reforzo eterno. Oxalá a eternidade asente sobre as
cadeiras da alma. Oxalá os soños canten as verdades que flúen
entre noites cheas de insomnio e de silencio. Medo a que o ceo deixe
de ser azul ou branco. Medo a que sobre o
universo só se vexa negrura ou escuridade ou mingalla. Co bonito que
é contemplar batas brancas que ondean polo firmamento dunha paixón.
Finca
Fierro. Domingo, 11 de marzo de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario