O
ritual das mañanciñas
domingueiras é o
de erguerme tarde e marchar coa muller a tomar un café e ler La
Región. Rematada
esta saímos para ir mercar o pan. Tres mociñas abórdanme xunto á
panadería. Déronme un papeliño moi ben envolto e atado cun
fío de cor violeta, creo.
“Papá,
irmán, amigo... tes medo de regresar só á casa pola noite? Tes
medo de saír só a facer deporte? Eu si teño medo de saír soa, e
non quero telo”.
Enfronte mesmo, o concello de Barbadás tiña instalada un toldo
polo do Día Internacional de Eliminación da Violencia contra a
Muller. Chapeâu para este concello que leva xa un tempo loitando
contra moitas adversidades sociais. Merquei a barra de pan e xusto
cando chegaba á altura da muller (ela quedara
a esperarme), tamén lle estaban
a
dar
outro papeliño. “1 de 4
adolescentes ve `normal´ a violencia na parella. Axúdanos a
cambialo!”.
Quero
poñer o meu granciño de area con este pequeno relato. Porque a tal
violencia non soluciona nada. Tan só produce medo. E co medo dentro
non sabemos vir.
Atrofiámonos.
E con razón. Sei que é complicado amansar o demo que levamos
dentro. Pero entre todos temos que conseguilo. Hai que recoñecer
dunha vez por
todas
que a muller é a
nosa pilastra, o
noso sostén.
Foino sempre. E será sempre.
Finca
Fierro. Domingo, 25 de novembro de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario