OITO DÍAS DE CINE

Amo o cine. Gústame o cine. Sigo o cine. Vexo cine. Pero, por fin, rematei de ollar cine... seguido. Foron oito días de cine que me saía polos ollos, pola cabeza e polos dedos das mans ó darlle ás teclas dun teclado para plasmar nun ordenador unha crónica ou crítica ou relato ou columna para este xornal que tedes nas mans. E sigo amando o cine. E seguirei amando o cine.

Pero exclamei “por fin” porque estes oito días mantivéronme tan ocupado que case non puiden ler, que case non puiden escribir Pingas e que case non puiden saír a dar unha volta pola Valenzá ou simplemente a tomar o aire. E de todos é sabido a miña repulsión ó espazo cerrado dunha casa (certo, o espazo cerrado dun café non importa, como tampouco importa o espazo cerrado dun cine ou dun teatro; pero é que, unha casa... unha casa... é distinto). Xa podo dicir que todo volve á normalidade; coas tardes libres e as noites libres para ver... cine! Non, non irei tanto ás salas cinematográficas, pero para ver cine chega tamén coa televisión. Xa sei que non é o mesmo, pero... Pero un tampouco ten 20 anos e os desprazamentos custan; a pachorra, a nugalla fai cama mulida axiña no sofá ou na cama. Tanto nun coma na outra seguirei a ver... cine!

Finca Fierro. Martes, 4 de decembro de 2018