Agora
si que é verdade que se acabou o que se daba. Agora si que é
verdade que todo volve á rutina. Coa festividade dos Reis Magos
remataron días de fartura,
días de consumismo e días de moitos desexos coa boquiña pequena.
Coñecemos ós Reis Magos porque con eles chegan os agasallos. Pero
eles non son tamén os que traen a orde de que, ó día seguinte,
aquí paz e despois... a traballar nugalláns? Pois iso, entra,
entrou xa a rutina invernal.
Agora, xeralmente,
os Reis Magos representan tan só as famosas cabalgatas e os sempre
desexados agasallos. Pero na miña época, e máis en concreto ós
que eran labregos coma un servidor, iso dos agasallos era un dicir.
Ou, aínda máis, era case un día odioso porque ó ir á misa, vías
a aqueles nenos acomodados
cos seus cochiños ou as súas bonecas
e caía a envexa por nós abaixo. Iso si era un calvario. Na miña
época, a auténtica festividade dos Reis Magos era o día 5 pola
noite. Ó andar no monte coas vacas semellaba que non acababa nunca a
tarde para tanguer os animais e, logo de meter algo á boca, xuntarse
tres ou catro amigos e ir casa por casa cantando as panxoliñas. Que
nós nunca diciamos panxoliñas nin rabo de gaitas. Nós simplemente
era: imos cantar
os Reis.
E
iamos. Coa vergonza nas meixelas das caras,
pero empurrándonos uns
ós outros para perder o medo, o
pudor e chamar
nas portas dos pobres e iniciar
as panxoliñas.
Porque nas portas dos ricos, a cousa non pintaba nada ben. Canto lles
custaba soltar unhas cadeliñas! Algúns, nin a tiros. Dar non daban,
pero tampouco se libraban do escarnio, da
mofa: “Pelica marrana, canteiche os Reis
e non me deches nada”. Así lles berrabamos diante das portas e das
fiestras, para que nos oísen ben, eles e
os veciños. Algúns ata saían de mala
maneira para escorrentarnos.
As
primeiras pesetas eran para o Peninsulares ou o Celtas. Que había
que fumar o paquete enteiro para non levar
nin un cigarro á casa. O resto dos
cartos, eu polo menos, e de parviño,
dáballe todo á nai e... adeus, moi boas; xa non vía un can. Ben
podía deixar algo para tomar un Vila (refresco de laranxa) ó día
seguinte, pero... a inocencia e o medo á
nai... por se se decataba.
Finca
Fierro. Sábado, 5 de xaneiro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario