Imos
alá. A contar o que está por contar. Ou o que non se pode contar.
Ou o que xa se contou. O caso é ir, digo, contar.
Conto
que o verme luceiro atravesa o atallo con
tanta parsimonia, con tanta mesura
que pensas que vai tardar moito. Tarda moito. Tarda tanto que como me
eternizo mirándoo, largo e, sinceramente, non sei se o cruzou xa.
Máis seguro que aínda ande por alí. Xa me dá igual. Xa me cansei
de contar algo sobre o verme luceiro noctámbulo,
ou da
aurora; é
igual.
Agora podo contar que o ruxerruxe dunha vasoira é porque alguén
anda a varrer toda a porcallada que deixamos ó noso paso. E deixamos
moita. Somos porcos coma porcos. Somos cochos.
Ou merdeiros.
Ou rellos. Ou marráns. Ou porcalláns. Ou zarapalleiros. Ou rañosos.
Ou porcalleiros. O
peor é que hai merdas que nin unha vasoira pode con elas. Nin a
conciencia pode coas merdas que ás veces levamos dentro. Somos
porcos coma porcos. Sigo contando. Conto que a ladaíña dun ora pro
nobis ía de nicho a sepultura e de tapia a lápida, a calquera hora
do día. Todo isto por entre os corredores dun cemiterio parroquial,
é dicir, de calquera parroquia. A
ladaíña do ora pro nobis nocturna non existe. Porque, pola
noite, aí, no cemiterio, todo é silencio.
Finca
Fierro. Xoves, 10 de xaneiro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario