O
carballo das Mestras marca o tempo e Sabina Tálica Codeso senta á
súa sombra. Cun caxatiño furga no chan debuxando as veas abertas
dunha soidade que a está oprimindo. Por pouco tempo.
Na
distancia ve ó seu noivo e alporízase acenándolle para que a vexa.
Maeloc Bispo Xesta axiña dá con ela porque xa intuía a súa
posición. Bótase a correr. O tempo, en cuestión de amores, adoita
ser curto. Ou longo, todo depende.
Logo duns biquiños, Sabina dille
a Maeloc que sente, que el contemple o río Arnoia e que ela
escoitará o ruxerruxe da auga. E quedan en silencio os dous,
abrazados ó carballo vello das Mestras. Notan a rugosidade do
pasado, da lonxevidade
de tal maneira que alzan as súas olladas e ven a
forza dun tempo eterno, de dous camiños con dirección á
inmensidade, a unha vida que crecerá ata o infinito e máis alá.
Maeloc Bispo colle a man de Sabina Tálica para pousala no seu peito.
Ela abre os ollos e
acórase
ante a forza dos latexos del. Deixa de escoitar o ruxerruxe da auga.
Maeloc deixa de contemplar o río Arnoia. Agora atravesa os ollos
dela. Con disimulo acariña a engurra, o pregue da casca do carballo
vello das Mestras. Collidos das mans atravesan o río Sor para a
Ansuíña. Hai carballos que te xonguen a unha felicidade eterna.
Finca
Fierro. Venres, 25 de xaneiro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario