Ela díxolle: vou. El contestoulle: vén. Ela estaba no outro lado do mundo. El estaba na outra punta da Terra. Ela, como fora a que se ofrecera, púxose a andar. El, como prometera esperar, sentou. E foi a partir de aí cando o tempo se fixo eterno. Para ela, para el, para os dous. Ela correu como só corren os que teñen ansia e moita présa. El esperou como só esperan os que viven cheos de angustia e de desexo. Pero sempre coa esperanza bailando ó seu arredor.
Ela cruzou lagoas e mares, atravesou vales e arrodeou montañas, durmiu ó raso e comeu onde podía e onde lle daban, berrou desde os alto dos outeiros e quedou en silencio ante a escuridade das noites. El esperou sentado e paseando, facendo bailar ós pés e escribindo milleiros de sentimentos, berrando cando desesperaba e quedando en silencio cando tiña medo. Medo a que ela non chegara nunca.
Ela tamén empezaba a desesperar. O camiño facíaselle moi longo. A canseira xa era dona do seu corpo e, o que é peor, da súa cabeza. Pero aínda así, seguía e seguía. Dixéralle a el que ía e tiña que chegar. Ela tamén tiña esperanza. El xa non sabía que facer. Xa lera varios libros e vira unhas cantas películas polo móbil. Pero aínda así seguía esperando. Dixéralle a ela que viñera, que a esperaba. E non facía outra cousa que esperar. A súa esperanza era eterna. Ela seguiu correndo. El seguiu esperando.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Luns, 30 de agosto de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario