O SEU VERSO SOLTO

Estaba alí. Detrás do bafo do espello. El tan só vía unha figura borrosa, esfumada, unha mancha; pero intuía que era ela, o verso solto do poema, o seu verso solto. Imaxinou, quixo intuír que era ela. Tiña que ser ela. E seguro que era ela. Pola estrutura, polas ganas de que fose ela, á forza tiña que ser ela. A el doíanlle xa os ollos por querer atravesar o bafo, de querer adiviñar algo máis desa forma. Desa forma núa, espida. Porque iso si o soubo presentir el: que o seu verso solto estaba coma Deus a trouxo ó mundo. Pero o puto bafo non lle deixaba ver máis alá dunha figura que, iso si, adiviñábase fermosa e desexable. El estaba a piques de que se lle caeran as pestanas ou perfebas polo esforzo de querer atravesar o espello, cando nun momento dado adiviñou, presentiu un peito, o esquerdo.

A partir de aí, el non conseguiu ver máis de todo o poema. A partir de aí tivo que intuír, imaxinar, descifrar e, faltaría máis, soñar o poema enteiro. El soñou con ela nese recanto vaporoso, pero non puido ir máis alá. Ela quizais soubese que el a estaba contemplando, mais non foi quen de pasarlle un pano ó espello, de limpar ese bafo que, por algúns lugares, xa deixaba pequenos regatos de claridade. Pero era unha claridade tan efémera que el, por moito esforzo que fixese, seguía sen ver parte do poema. Sabía que nunca conseguiría ver todos os versos; agora ben, en principio, a el chegáballe con intuír, con imaxinar ese verso solto, o seu verso solto tras o bafo dese anhelo, dese desexo que o estaba engaiolando.

Café A Pedreira. A Valenzá. Venres, 10 de setembro de 2021