Son a única e derradeira folla que queda por caer de todos os carballos existentes nas Mestras, en Baños de Molgas, que, por certo, son aínda uns cantos. E que ninguén pense que é porque estamos no outono, na famosa caída da folla, porque xa desde a primavera estou soa. Sei que estou a punto de sucumbir ante unha peste que ninguén entende. Podo prometer e prometo que a soidade é como unha morte lenta e en silencio. Nin tan sequera as augas que me circundan do río Arnoia e do río Sor son quen de molestarme co seu ruído. Estou soa neste agoniante ruído, neste morno silencio.
Agora mesmo quixera que alguén soubese da miña caída para poder pasar á posteridade. Sempre é un orgullo saber que fun a derradeira, a que máis aguantou. Acabo de lembrarme xusto agora mesmo do pasmón que está escribindo. Si, vouno avisar a el, xa que tanto lle gusta o rural. E que máis rural que un carballo... Chameino sen máis miramentos e teño que recoñecer que o paspán presentouse ó instante, co seu caderno, co seu bolígrafo e co seu móbil para sacar as correspondentes fotos dos últimos mohicanos (os carballos, digo). O escritor que está escribindo tamén me quixo sacar unha foto, pero axiña se decatou de que non procedía, de que eu estaba nas últimas e tampouco era plan de fozar na desgraza dos demais. Algo paspán si que é (ou moito), pero de bo corazón. Nin dous segundos pasaron deste pensamento cando souben que empezaba a planar. O escritor vai dicir (de bo corazón) que caín con parsimonia, con elegancia e cun “adeus, paspanciño” moi sentimental.
Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 6 de outubro de 2021
Jajaja...o escritor
ResponderEliminarHahahahahaha.
Eliminar