Robustiano Tizón Tazón, O TT, mirouna intensa e profundamente ós ollos. Tan intensa e profundamente que non atinou a dicirlle nada, aínda que ela, Lucrecia Salud Comporta, soubo lerlle todo. Incluso sen mirarlle ós ollos, pois a cara de tomate de TT era como un libro aberto. Os dous levaban un bo cacho xuntos, sentados, pero sen pronunciar palabra; el porque non se atrevía e ela porque non quería romper o feitizo, o meigallo. Gustáballe estar con el aínda que fose en silencio.
Robustiano, cando quería ir máis alá dunha profunda mirada, ela axiña lle paraba os pés. Lucrecia faláballe moi filosoficamente sobre certos principios que quería respectar. El deixaba escapar un leve xesto de contrariedade ou un pequeno sorriso doente e alentábaa a que os rompese. Todo se rompe. Os principios, as promesas, os segredos, as normas, as verdades... están para romperse. Pero Lucrecia seguía recta polos sucos da súa conciencia e polos carreiros das súas crenzas.
Non obstante, nun certo momento, tocáronse as mans nun pequeno despiste. El non separou a súa. Ela sabía que lle predicaba cos principios, pero tamén deixou a súa quieta. Miráronse de novo ós ollos, intensa e profundamente, e nuns segundos esquecéronse da covardía del e dos principios dela. A partir de aí foi como se o mundo dese voltas e máis voltas, no que Robustiano Tizón Tazón rotou con el e Lucrecia Salud Comporta bailou sobre o celme da filosofía dos seus principios.
Café A Pedreira. A Valenzá. Mércores, 27 de outubro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario