El é un detective de película barata. Ela é unha estrela de novela premiada. El carga coa culpa no sofá de non saber resolver os seus sentimentos. Ela está perdida en algún recanto da memoria del. A el víbralle o móbil sobre a mesa. Ó iluminarse a pantalla ve un número demasiado coñecido. Atende a chamada e ninguén fala. El queda co xesto preocupado e marcha á casa dela. Estráñase ó ver a porta entornada. O xesto de preocupación del acentúase e pensa se realmente esa non será unha escena dalgunha película barata.
Entra e vea tombada sobre a cama, cun suxeitador vermello e con dous enganches. Deixa percorrer con parsimonia a vista polas costas dela. Xusto ó chegar a onde as costas perden o seu honesto nome, unha saba cobre, tapa, oculta o prohibido. Ela nótase ás leguas que está profundamente durmida. Pero axiña, como en soños, dá media volta e queda boca arriba. Agora o fermoso axustador cubre uns peitos de agarimo. El, con coidado, sobe a saba ata esconder a zona do desexo. El, moi amodiño, achega os seus beizos ós dela, abertos nun sorriso marabilloso e vermellos coma o suxeitador. Déixalle caer un bico suave e breve, para non espertala e... para non caer na tentación. El sae e deixa tamén a porta entornada. Sae do portal e arrastra a nostalxia pola beirarrúa camiño da súa casa. Xa nesta, deixa o móbil á súa beira. Soa un pouco máis tarde. É ela. “Deixaches a porta entornada”. Unha bagoa de orballo (ou de melancolía) esvara pola meixela esquerda del.
Café A Pedreira. A Valenzá. Luns, 27 de setembro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario