Segundo algunhas veces corro máis cá velocidade da luz ou que corro tanto que a xente nin me ve, tan só senten o ronsel que deixo; outras veces tamén sei andar amodiño. Moi devagar. Hai xente que engarra, que emprende o camiño e nunca chega ó seu destino. Eu non engarro, pero, se quero, ando moi pero que moi amodiño. Chego sempre ó destino pero, sinceramente, non sei dicir cando.
Poño un pé detrás do outro, moi xuntiños e, claro, pé a pé, paso a paso, camiñante faise camiño. Si, xa o dicía aquel. Máis o problema meu está no momento de levantar o pé ou de erguer a perna. Fágoo tan devagariño, tan devagariño que nin unha cámara lenta desas pillaría o movemento. Se correndo me puña do Polo Norte ó Polo Sur nun verbo, nun airiño, poñer un pé por diante do outro lévame unha eternidade, un sen fin. Se eu quixera ata me chegaría o momento da morte sen conseguir poñer o pé diante. E, ollo!, que penso vivir aínda moitos anos.
Sempre fun uns mestre en todo: en saber correr e en saber perder ante unha tartaruga, ou mellor aínda, ante unha lesma. Son mestre en berrar en silencio e en notar o silencio no medio e medio do ruído. Son mestre en dicir cousas que ninguén cre e, non obstante, saber que digo a verdade. É que como vou tan amodiño en todo, axiña vos dades por vencidos e dádesme a razón coma os parvos. Menos mal que non escribín tan amodiño, senón non deixaría de dicir trangalladas e máis cerelladas.
Café Brétema. A Valenzá. Xoves, 23 de setembro de 2021
No hay comentarios:
Publicar un comentario