Agora, xa case todos os anos, no mes de abril, ásanse os paxariños. O tempo cambiou moito. As situacións tamén. Do frío pasamos á calor e da calor ó frío dun día para o outro. Todo cambia. O Celta, se lle ganara ó Mallorca, podía aspirar a xogar en Europa. Como perdeu... ollo!, o descenso está aí. Ás veces, nun salouco, déuselle a volta á tortilla ou viraron as tornas.
Non obstante, con frío ou con calor, Chet Baker toca igual de ben, e a música de Érase unha vez en América, do mestre Morricone, rabuña na nostalxia. Deus, canta melancolía escoitando o tema de Deborah e Amapola. A música non ten frío nin calor, nin se molla nin agonía a causa da seca.
Porque non tardaremos en ter seca. O tempo non axuda nada. Por momentos, dan ganas de lle dar unhas labazadas (unhas hostias, falando claro) ó tempo. Ó mellor collíanos medo e facía o que nós desexásemos. E que desexamos? Que chova de noite! Tamén é certo que, ó mellor, chegáballe cuns berros. Que necesidade ten ninguén nin ningunha causa de levar unhas labazadas, ou sexa, unhas hostias! Se falando enténdese a xente... e a climatoloxía. Aínda que, nin aqueles nin esta, fan puto caso.
Parvadas á parte, a realidade é que se asan os paxariños. E se por un casual hai que meterse nun coche que está ó sol, o das labazadas e hostias ó tempo é case unha broma. Meterse, hoxe, nun coche que está ó sol, é como agonizar no inferno.
Café Kibu. A Valenzá. Martes, 18 de abril de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario