Acabo de ler un libro (“Pájaro de aire y fuego”, de Pilar Rahola) no que as torturas franquistas dos anos 50 estaban tan á orde do día que as había a todas as horas en practicamente todos os cuarteis da garda civil. Acabo de ler un artigo nun periódico nacional sobre o descubrimento da fosa común Pico Reja (Sevilla), a maior de España, na que asoman máis de 10.000 restos pertencentes a 1.786 persoas, sendo a máis nova un neno de 12 anos e habendo varios máis entre 16 e 17. Sen máis comentarios.
A verdade é que nunca se necesitaron moitos comentarios para describir a maldade humana e as ansias de poder dos ganadores. Ás veces non queda outra que confesar que o peor das guerras é o tempo despois, o tempo que segue. Na Guerra Civil española sempre se falou dun millón de mortos, pero o que aconteceu despois... o que aconteceu despois, doe o contalo. Os paseos, as torturas, as acusacións, os medos estaban detrás de cada porta; mesmo daqueles que non deberían temer nada. Pero sempre había algún que... por un favor non pagado, por unha xenreira, polo valor dunha palla, por calquera carallada estendía o dedo acusador e pobre veciño, pobre amigo que foi, incluso pobre familiar.
E como non había tempo nin ganas para pescudas ou investigacións, a xustiza, as accións, os desenlaces eran rápidos: paseos, cunetas, paredóns, cuarteis e... mortos os cans acabouse a rabia. Unha rabia que non había pero que había que pillar méritos e que mellor que actuando con contundencia e rapidez, moi rapidamente.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Luns, 3 de abril de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario