De cando en vez, a escuridade asoma. Cando asoma, todo se volve negro. Todo se volve triste. Todo se apaga. Hai medo. As neuronas tornan amorfas e o tempo nin corre nin deixa nin pasa. Todo se para. A escuridade non deixa ver nada. Ás veces, a vida é negra. A morte... a morte sempre é negra.
De cando en vez, a escuridade asoma. E esperas con ansia, aínda que sexa cun lento afogo, o día no que poida clarexar. Esperando, o tempo nin é ocasión nin é nada. En tal caso, é unha ladaíña chea de desgana, un responso sen rezos, unha misa sen réquiem. Nesa espera é onde a escuridade se volve máis escura, máis negra. E a gangrena raña e roe sobre os sentimentos familiares.
De cando en vez, a escuridade asoma. Tal escuridade produce silencio, nela aniña a nugalla e, sen sabelo, sen notalo, o tempo para, detense e a noción do propio tempo pérdese. Por momentos perdes o contacto dese día no que todo pode clarexar.
De cando en vez, a escuridade asoma. As palabras son negras. Os xestos son negros. Os anhelos, os pensamentos, os soños, os ruxerruxes e os versos son negros. Hai momentos nos que incluso os biosbardos e os esperpentos son negros. Hai instantes no que todo é negro. Tamén asoma o medo.
De cando en vez, a escuridade asoma. E todo queda en silencio porque entre tanta escuridade, non te moves. Por medo a tropezar, a esnafrarte. Mellor quedar quieto e esperar ese día no que todo, ou polo menos algo, pode clarexar. Oxalá clarexe.
Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Martes, 11 de abril de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario