O SHÉRIFF DE TORDELPALO

Nunca pensei que volvería a Tordelpalo, unha pedanía de Molina de Aragón, na provincia de Guadalaxara. Fora por primeira vez a principios dos anos oitenta co meu amigo Eugenio, operador de cine en Madrid. Naquela primeira visita lembro que subiramos a un outeiro que había ó lado e impresionárame o silencio. Era unha aldea que, ó mellor, nesa época, non alcanzaría os 15 habitantes. Ata hai unha semana tiña 9 e, agora, comigo, somos 10.

O máis bonito de todo é que, sendo o último en chegar, son xa o shériff, é dicir, o pedáneo. En tres días exactos impúxenme sobre os demais: seis vellos e tres que non tardarán en selo. Chegoume con apertar un pouco o gabán para que se notase, para simular a pistola que levaba baixo o sobaco esquerdo.

Que pinto tan lonxe da miña terra? Simplemente que lle roubei ó banco todo o que este me roubara a min en máis de corenta anos. Pero non hai maneira de fodelos. Non tardaron en botar sobre min todas as súas hostes e non me quedou outra que fuxir coas orellas baixas. Minto, fuxín coa faldriqueira ben chea. Pero, agora, e a pesar de vivir neste recanto deixado da man de Deus, teño que estar á espreita porque, meterse cos bancos, non é peixe podre.

En principio, como shériff que son, vivo ben e facendo e desfacendo ó meu antollo. Síntome o Gene Hackman de Sen perdón, para facerlle outra pequena homenaxe ó meu amigo operador de cine. Simulo unha película e vivo coma Deus na aldea que o viu nacer. Son o shériff de Tordelpalo.

Cafetaría Alumbre. A Valenzá. Luns, 24 de abril de 2023