Agarrei a rabela do arado e deixeime ir. Nin me preocupei moito por onde ía, nin para onde. Os sucos, uns ían dereitos e outros curvábanse de máis. Era igual. O caso era avanzar. Avancei tanto que arei leiras de máis. Agora que, iso si, os pecados capitais arrastreinos ben arrastrados. Ata que a conciencia me quedou tranquila. Ata que quedaron humillados. Ou non.
Sigo enganchado á rabela do arado e sigo a velas vir. O caso é arar. Que máis dá arar nas fincas dos demais. Mentres non lles toque os marcos... Nun rego moumiño quixo asomar un pecado mortal, pero eu, como cacho de pan que son, aloumiñei na pata dunha vaca e non lle fixen caso. Seguín coa arada dálle que dálle.
A xunta das vacas avanzaba. Eu, repito, deixábame ir. Pola restreba dos soños e polos eidos ou polos agros dos mandamentos, deses dez mandamentos que, que queredes, non se cumpre ningún. Ninguén respecta ningún. E quen estea libre de pecado, que tire a primeira pedra. Así de relixioso e católico me vexo por entre os sucos das leiras de centeo.
A rabela do arado serve de apoio para os cargos de conciencia. Quen non os ten? O arado quere engarrar nun penedo pouco profundo e os estralos espértanme desta monotonía de deixarme ir. Bérrolle ás vacas. Estas detéñense. Volvo a vista atrás e miro todo o que aramos. As leiras estaban limpas de pecados.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Martes, 25 de abril de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario