Púxenme diante e collín o touro polos cornos. Penso que quería botarse a min. Sabía que se me daba unha topada non contaba o conto. Eu quería contar tal conto. Collino polos cornos e non o deixei mover. É máis, tiña que intentar que retrocedese. Cea, boi, cea. Non moveu nin un pezuño. Mirámonos ós ollos intensamente, firmemente, profundamente. El debeu notar a determinación nos meus que bufou un pouco. Cea, boi, cea. Nada. Na miña ollada xa non había determinación; estaba chea de carraxe. Cea, boi, cea!, xa lle berrei. E, ó mesmo tempo, fun eu o que lle dei unha porrada a el no medio da fronte. Asustouse un pouco, que mesmo quixo remover a cabeza. Non soltei os cornos do touro.
Noutro cea, boi, cea caín na conta de que lle chamara touro ó principio, pero tan só foi pola expresión de “coller o touro polos cornos”. Con quen estaba lidando ou batallando nestes momentos era, efectivamente, un boi. Ou sexa, un touro castrado, que se emprega como animal de tiro. Para min, os touros son eses que asasinan os asasinos vestidos de luces (luces si que non teñen ningunha), e, segundo o RAG, son os mamíferos macho ruminantes, da familia dos bóvidos, de corpo grande e forte, cabeza grosa con dous cornos, pel dura, pelo curto e rabo longo, que pode ser salvaxe ou doméstico.
Este era boi, doméstico, pero con algo de mala sangue, mal intencionado. Aínda así o fixen recuar, retroceder. Cea, boi, cea, E vaia se recuou. Marchou por onde viñera. Agora, eu, máis orgullo que un pavo real.
Cafetaría Urgencias. Ourense. Venres, 7 de xullo de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario