O soneto que el compuxera nunha noite de treboada atrancou a represa, o encoro dos recordos. Ela era cada verso. El optou por escribir outro poema no que o aloumiño do sorriso dela ía moito máis alá dun desexo. Ela recitouno a ritmo de valse e unha pinga de emoción baixaba pola súa cara. El quedou en silencio e coa ollada perdida no tempo.
El e ela, ela e el, os dous xuntos subiron á Perla Negra. El sentiuse Jack Sparrow e ela a serea dos ventos. E xuntos navegaron pola inmensidade do océano. Ese océano no que había versos a esgalla e sentimentos dun e do outro que estouraron, que rebentaron cando unha onda mollou os seus beizos.
El agarrou con forza o timón da Perla Negra. Ela marchou correndo para arriar as velas. Xuntos seguiron navegando polas augas do universo, do seu universo. El cantou desde o alto do mastro e ela bailou de proa a popa da carabela. Os dous xuntos deixaron que o aire bicase as súas ansias de espera.
Non esperaron. Fundíronse nun aloumiño por cada verso do soneto, do poema. El deixou escapar xemidos de emoción e ela compuxo cos seus suspiros unha canción na que un verso solto se espallou polo ronsel que deixaba a velocidade da Perla Negra.
El rebentou a vaira, a presa, o encoro cun simple latexo. Ela deixouse levar empurrada polas augas dos sentimentos. Os dous formaron un nobelo, un feixe de sensacións.
Cafetaría Urgencias. Ourense. Xoves, 29 de xuño de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario