Saín coa intención de tomar un café e saín coas mans baleiras. Si, sabía que me faltaba o caderno. Por unha vez non me apetecía escribir nada. Non quería escribir nada. Pero en cada paso que daba, a dúbida rabuñaba xa nas asaduras. E que fago mentres tomo o café? Se non escribo, tomo o café e volvo ó momento. Nada, nin dous minutos. Tres tragos xustos de café non dan nin para dous minutos. E saín tamén para, a maiores do café, tomar un pouco o aire, non estar todo o tempo pechado.
Non dei máis pasos. Volvín sobre os que xa dera. Collín o caderno e volta a saír. Algo sairá, digo eu. Se por un casual non escribo, a conciencia queda tranquila. Malo será que algo non saia. Xa teño dito moitas veces que todo é cuestión de poñerse. Antes de min xa o dixera Cela: todo é cuestión de fincar os cóbados e traballar. El referíase máis a inspiración que ás ansias ou non de escribir.
Detrás dunha palabra chega outra, e xuntas forman frases. Certo que hai que saber compaxinalas. Facemos o que podemos. Algúns só facemos vulto, pero... Pero vulto a vulto, outeiro a outeiro facemos unha montaña. Poida que pobre, pero montaña. Que carallo, eu mesmo quérolle máis ós outeiros de Sudalomba que a toda a serra de San Mamede, por moita serra que sexa e por moi bonita que é. Malo será que non saia algo. Xa saíu. Xa podo volver. Marcho, que teño que marchar.
Cafetaría Urgencias. Ourense. Xoves, 22 de xuño de 2023
No hay comentarios:
Publicar un comentario