Robustiano Solero levantou o brazo e ergueu un dedo para pedir a palabra. Estaban nunha reunión de veciños sobre o monte comunal do Medo, alá pola vila de Baños de Molgas. Robustiano, O Simplón, tiña os dedos gordos e o xesto serio, concentrado. Era un home que, coa súa presencia, intimidaba. Alto, forte e case sempre con malas pulgas, aínda que, como dicían os propios veciños, moi inocente. A algún paisano non lle importaba falar claro: non regula ben, referíndose á cabeciña de Simplón. Quizais de aí lle viñese o alcume: da simpleza de todas as súas accións e da inocencia de todas as súas palabras.
O presidente dos comuneiros, Rogelio Saltón Sabugueiro, O Cheirón, que era o que estaba a falar, deulle permiso a Robustiano para que falase. “A min que non me toquen o marco”, dixo; iso si, sen berrar e todo serio. Os asistentes soltaron a gargallada. “Pero Robustiano, carallo, que estamos a falar do monte comunal”, replicoulle cariñosamente o presidente. “É igual; a min que non me toquen o marco”, seguiu rosmando.
As fincas que o Simplón tiña máis cerca do comunal eran a máis de dous quilómetros, alá polos Piuales e as Costelas. Pero sempre estaba pendente dos marcos: limpando ó seu arredor, poñéndolle marcas ben visibles, medindo unha e outra vez por se llos moveran e falando, desconfiado, cos lindeiros por se se lles ocorría andar onda eles e sen el sabelo. A xente non llo tomaba a mal e, polo baixiño, compadecíanse del. Mesmo lle rían as grazas e dicíanlle a todo que si.
A reunión seguiu sen outro contratempo. Normal, Robustiano, O Simplón, quedara durmido sobre a cadeira.
Bar Paco. O Vinteún (Ourense). Martes, 21 de maio de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario