MEDALLA Ó VALOR

Díxome un dos que mandaban que me puxese detrás dunha toxeira e que lle disparase a todo o que se movese. Estamos en guerra e nas guerras hai que obedecer sempre. Como son soldado raso, non queda outra que facer o que me diga incluso un simple cabo. Tamén, todos os demais xefes, me dixeron que, nas guerras, hai que deixar que a conciencia durma unha boa sesta. Son soldado raso, pero non son parvo. Entendín a indirecta.

E como son un mandado, eu marchei acubillarme detrás dunha toxeira. Unha toxeira bonita e ben feita, cunhas flores amarelas que mesmo facían brillar os ollos. Esperei a que aparece o inimigo. Non aparecía e, para máis aquel, semellaba que non tiña pinta de aparecer. Dígoo polo ruído. Non se oía unha mosca nin o ouleo dun lobo. Sabemos que nas guerras hai ruídos... tanques que corren, avións que soltan bombas, bombas que estouran, disparos que se escoitan, berros que doen, imaxes que mancan. Eu, en principio, paz, absoluta paz. Sinceramente, empecei a rezar para que a cousa seguira igual.

Á media hora ou así me escoitei roncando. Como o digo! E non sei se foi nun flash ou un sexto sentido o que me dixo que moi cerca de min pasaran as tropas inimigas. Aí a conciencia si que espertou da sesta. E endureceuse. Non me gusta ser mofa de ninguén; sabendo que tan axiña como os compañeiros se decataran do asunto, este sería o dixomedíxome de toda a guerra. Este fillo de miña nai pasaba a actuar.

Marchei correndo detrás das tropas inimigas e, silandeiramente, funos liquidando a fío de baioneta un a un. Como o digo! Sen conciencia ningunha. Unha guerra é unha guerra. Nunha guerra non se anda con lerias nin hai misericordia. Déronme unha medalla ó valor, sen saber que me durmira.

Finca Fierro. Barbadás. Xoves, 30 de maio de 2024