Teño dous minutos para saltar. O
burro desbocouse. Algo o asustou. Quizais unha cobra que remexeu entre as
silvas do valado de Antonio, O Sabucedo, na carreira da Lama. O que fose. O
caso é que se botou a correr ós catro pés e aquilo xa non había forma de
detelo. “Xo, Jeremías, xo”. Nada. Empezaba a albiscar, a divisar alá ó fondo,
preto das Pedradarcas, a caldeira que cruzaba cara ós Piuais e as Lagoas. Sabía
que o Jeremías non conseguiría saltala. Porque xa o tiñamos intentado outras
veces e non houbera maneira. Agora era distinto. Ía desbocado. Non valía
tirarlle da corda que lle levaba atada ó pescozo; ó simple pescozo. Se aínda
lle arrodease o fociño. Pero nunca foi preciso facelo; o Jeremías era un bo
burro, que adoitaba obedecer cunha simple orde ou cun simple tirón de corda.
Tres segundos para o desastre. “Tírome para o lado dereito ou para o lado
esquerdo; para as silvas do Lucero ou para os toxos de Gervasio?”. De súpeto, o
carallo do burro freou de golpe. Axiña me vin voando por enriba das orellas de
Jeremías e aterrar cun escandaloso chop! na caldeira que vai dos Piuais ás
Lagoas, na vila de Baños de Molgas. O burro, con conciencia, esperou por min.
No hay comentarios:
Publicar un comentario