Xa está. Agora si que é certo que
atopei o camiño. O camiño das estrelas. Sabedes da miña paixón
por viaxar polo universo, aínda que sexa na cola dun cometa ou no
corno da lúa minguante. Sempre quixen ir ata o infinito e máis alá.
Pois calquera día vou incluso moito, pero moito máis alá.
Por en
canto, empezo a preparar catro cousiñas de nada (total, co pouquiño
que peso e flotando por esas atmosferas, sei seguro que me sentirei
lixeiro e non precisarei moita cousa), digo que preparo catro
cousiñas e collo camiño da estrela que acaba de descubrir o
telescopio espacial Hubble, que seica é a máis afastada xamais
vista. Ná, á volta esquina, a uns 9.000 millóns de anos luz. Que é
iso para a miña imaxinación! Case me dan ganas de coller unha
pértega e choutar de planeta en planeta. Ata penso que acortaría o
tempo de chegada. A 9.000 millóns de anos luz, algo así como catro
suspiros e volta para acá. A estrela chámase Ícaro e é de cor
azul. Cando chegue eu alá ó mellor xa cambiou de cor. Vai ti saber!
Por aí as atmosferas son como son. Poden estar moi cargadas ou moi
limpas. En principio, mañá emprendo o camiño. Marcho alá porque
teño que marchar.
Finca Fierro. Martes, 10 de abril de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario