Media
vida no monte
coas vacas e vendo carrancoñas
ou
raíces a
moreas. Unha vida enteira andando nas poulas á leña e á sombra das
árbores pero sen me decatar, sen caer na conta do que podía dar de
si unha carrancoña
ou unha árbore seca, ou caída, ou abandonada.
Claro
que, para iso, cada un está nesta vida ou neste val de bágoas
simplemente para o que vale. E hai algúns que non valemos para nada.
E hai outros que, cunha simple carrancoña,
descobren todo un mundo. Todo un mundo real e, por que non, tamén
ficticio. No recanto ficticio adoitamos acumular os soños.
Alfonso
Vila é deses que cunha simple ollada a unha árbore medio podrecida
descobre o mundo, os soños e o que se lle poña por diante. Desde
hai moitos anos sae ó monte, ve unha carrancoña,
bótalle así coma quen non quere a cousa unha visual e xa ve un can
erguendo a pata dereita na postura de facer as súas necesidades
menores. E
se non, con media reviravolta que lle pegue ó tronco da árbore,
capta a figura dun raposo cazando unha galiña. Xa como última
opción, por se non cadra ningunha das dúas, segue con outra
reviravolta
e sabe que con dous toquiños de
navalla
pode facernos ver un becerro acabado de nacer. “A escultura faina a
natureza. Xa está aí. Eu só lle dou forma”, confesoume hai uns
días cando me entrevistei con el.
É
certo que a Internet empeza a ter fama de acumular moitas falsidades.
Pero grazas a ela foi como descubrín a Alfonso Vila. Como
ultimamente estou facendo, ando a fochicar na procura de novas
interesantes, principalmente,
sobre Baños de Molgas. Así é que hai xa uns meses atopeime cunha
entrevista dunha tal Ángela Serna que lle facía a un cal Alfonso
Vila, de Baños de Molgas, nado o 24 de xullo de 1951. Con estas
datas xa souben que andaba polas idades dos meus irmáns. Así é que
debería de coñecelo eu tamén. Como a entrevista traía unha
pequena foto dun grupo de xente, axiña os ollos se me foron a unha
figura coñecida, e non polo Alfonso en si (a este desde rapaz non o
vería máis), senón polo seu irmán Victorino. “O da foto é
fillo do Hermesindo, O das Gaseosas”, me dixen. Ademais, concordaba
o apelido. Porque o Hermesindo sería O das Gaseosas, pero cando
entrabas nos bares de Baños de Molgas, en vez de pedir un vasiño de
gaseosa ou de laranxa, pedías “un Vila”. Dáme un Vila. E
o do bar xa sabía que non era unha Fanta ou unha Mirinda ou un Kas,
senón un Vila. Ou medio Vila (o de medio é porque naqueles anos dos
60 e 70 había uns vasiños cunha raía circular no medio para
medir ben a cantidade. Non todos podiamos pagar un Vila enteiro...
algúns nin medio Vila, pero...)
Na
entrevista descubrín que o meu veciño Alfonso (aquí fago unha
paréntese para aclarar a veciñanza: que os Vila son do barrio da
Estación, e o barrio da Estación en Baños de Molgas é coma, non
sei, coma o barrio da Ponte en Ourense; é Ourense pero non é
Ourense, entendedes?), digo que Alfonso Vila dedicábase a esculpir
tallas e debuxos ou figuras na madeira e no bar que tiña en Vitoria
os seus estantes seica estaban máis cheos de esculturiñas que de
botellas á
venta. Un particular museo para goce de calquera que entrase a tomar
algo.
Hoxe,
tal particular museo trasladouse á vivenda e á bonita
finca que ten en Maceda, moi preto do castelo. Sinceramente, dáme
un
pouco de
rabia, de
carraxe,
e así llo
dixen, que tales figuras, que cales soños e fantasías e realidades
estean agochadas
ás miradas da xente. Percorrín o “taller” onde traballa e a
finca na que ten esparexidas
as esculturas máis grandes e prometo que son dignas de ver. O mesmo
me aconteceu cando vin as navallas de Ramón Cid, do
Moncho de dona Nieves, que
unhas e outras non teñen un lugar en Baños de Molgas para as súas
exposicións. Exposicións
que podían ser incluso permanentes.
E seguro que hai máis xente que teña as súas cousiñas medio
escondidas
porque non hai lugares para que as admiremos.
A
Alfonso Vila pasoulle o que lle aconteceu á maioría daquela época:
que, ó non estudar, non lle quedou outro que emigrar. El fíxoo xa
ós 15 anos, que
largou para Vitoria a traballar na construción. Un ano máis tarde
marcha para Suíza para
seguir realizando esa labor
e no 1975 tivo que facer a mili, o servizo
militar en África porque se metera na Lexión. Cando se licenciou e
chegou a Baños de Molgas, alguén o convenceu para que se fixera
cargo das piscinas do parque Ansuíña. Só botou unha tempada e,
ale, xa definitivamente para Vitoria, onde, no 1986, montou o bar que
comentabamos liñas atrás. Foi máis ou menos por esa época cando
empezou “a traballar” a madeira. “Empecei
cunha vara de acivro
na que tallei unha serpe”. Agora,
xa xubilado, segue na procura “da chatarra que hai no monte”.
Lembremos que el só colle o que está caído, podrecido ou
arrincado; de aí que lle chame chatarra ou
ferralla.
Café
O Chicote da Valenzá. Venres, 20 de abril de 2018
Publicado
en La
Región
o sábado, 28-04-2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario