Déixate levar polo ronsel do avión
que se dirixe ata os confíns do universo, é dicir, ata o aeroporto
máis a man. Despois, aterra coa parsimonia dun instante e busca
entre os habitantes do planeta Terra aquel que sorrí nun aceno, nun
xesto de benvida. Ponte a camiñar polos carreiros da harmonía e
aparta as silvas que che queren rabuñar a alma. Quizais non saibas
quen es ou quen te segue. Quizais non esperes un saúdo ou un abrazo.
Pero aí, á volta daquela carballeira, está a túa infancia. Aquela
na que perseguías os avións por entre as aberturas das gaias.
Aquela na que deixabas que un simple asubío de pardal te espertase
dun sono tranquilo e sosegado.
Déixate levar polo zigzag dunha serpe
que busca un simple agocho, porque o medo é libre. Ti arrodea a
toxeira e segue o camiño que te levará ás noites de ver arder o
lume na lareira. Senta na banqueta de castiñeiro e por entre as
lapas contempla as sombras que xogan coa señardade dun tempo. Daquel
tempo no que as noites eran eternas e os recordos, simplemente,
fluían en cada brasa que refulxía para alumear a vida, unha vida
normal e sinxela.
Finca Fierro. Domingo, 1 de abril de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario