Pousa e pousa no ronsel do avión que
cae e na velocidade da ollada que mira e non ve. O de mirar e non ver
lémbrame a aqueles profesores que ó estar escribindo no encerado,
revolvíanse coma lóstregos para ver se así pillaban a algún
cativo coas correspondentes trasnadas. A reviravolta era tan veloz
que imposible que vise algo. Claro que o susto dábano e era este o
que ás veces te traizoaba.
Menos mal que un servidor case nunca vía esas reviravoltas vertixinosas porque estaba coa ollada gacha, a ler a novela do Oeste de Marcial Lafuente Estefanía ou o cómic do Capitán Trueno que tiña entre as pernas.
Non obstante, unha vez,
unha monxiña moi aguda debeulle chamar a atención que eu e o
compañeiro tivésemos as cabezas case pegadas ás pernas (a do
compañeiro moito peor, porque tiña que ladearse para ler) e acabou
descubrindo o asunto. Colleu o conto do Capitán Trueno, rachouno
pola metade, pillou dous alfinetes deses que traen na cofia ou touca
e espichóunolos nas costas, na roupa, ó mesmo tempo que nos mandaba
ó director. O castigo foi o escarnio de andar por todo o colexio cos
cachos do cómic colgados e quedarnos sen unha ponte festiva.
Menos mal que un servidor case nunca vía esas reviravoltas vertixinosas porque estaba coa ollada gacha, a ler a novela do Oeste de Marcial Lafuente Estefanía ou o cómic do Capitán Trueno que tiña entre as pernas.
Finca Fierro. Xoves, 12 de abril de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario