As terras empezaron xa a fumegar. E
non porque empecen a arder (que xa empezan), senón porque o
agricultor lanzouse a labralas de tal maneira que non hai lugar no
que non vexas a alguén dálle que dálle co sacho ou coas
maquinarias abríndoas, removéndoas, preparándoas; con rabia, uns,
e con agarimo, outros. A xente estaba ansiosa. E con razón. Levamos
un mes de atraso. Ou máis. A semana pasada asomou, por fin, o sol, e
todos nos abalanzamos coma posesos a preparar o pan noso de cada día.
Móllanse as camisas, tremen os saloucos, asoman os abafos, súan os
coiros, escintilan os sachos, furgan os arados e roncan as máquinas.
Pero hai que aproveitar o tempo. Non vai ser que...
Un mes de atraso. Máis ou menos. O
día de onte de hai un ano andaba eu a atar nas vides. A atar. O que
significa que xa tiña unhas boas ramiñas, uns bos pámpanos para
alcanzar a altura dos arames. Pois ben, antonte aínda lle sulfatei
as broullas, os gromos que empezan a xurdir das varas. Non vaia ser
que o becho empece a facer xa das súas.
Todos estabamos axexantes a que o
Lourenzo asomase dunha vez pola serra de San Mamede. E que durase
algo, claro. Por esta vez non nos importa encalecer as mans, romper o
lombo ou escachar os riles con tal de ver como a terra vai empezar a
dar o seu froito. Agora tan só queda o de todos os anos, o de que o
mesmo tempo siga respectando as pautas de todos os produtos que se
sementan, é dicir, que todo siga como ten que seguir: sen xeadas,
sen sarabia, sen seca, sen ningunha calamidade. A verdade é que a
vida do agricultor é dura de raio, pois á parte do esforzo que ten
que facer, está, logo, a expensas do que dite a climatoloxía. Non
me quero lembrar do ano pasado, onde, primeiro, a xeada e, logo, a
pedra, me mandou a colleita vitivinícola ó país da miseria.
Crucemos os dedos.
Finca Fierro. Venres, 20 de abril de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario