Súo buscando metáforas que
reflictan o que non me deixan dicir. E parto a alma dando voltas para
disimular un sentimento. Teño que arrodear polas realidades que
están aí e simular que todo é ficción, que todo é mentira. Pero
non é mentira. Nada é mentira do que digo.
Así é que non queda
outra que dicir polo baixiño que si, aínda que sexa que non. Ou
viceversa, claro. E menos mal que os pensamentos son libres e que as
metáforas ás veces son malas de entender. Pero eu si que as
entendo. Sufro buscando unha elipse para que ninguén vexa a sombra
na frase. Porque hai frases que teñen sombra e hai sombras que son
máis claras que as propias liñas escritas. Ou faladas. Iso si,
intento buscar epítetos para que a cousa quede máis clariña. E por
moita retranca que use, a verdade queda sempre flotando no aire. A
realidade é a que é. Ás veces intento usar algún símil, pero
tendo sempre presente que o orixinal non é a fotocopia. Quéixome
dos atrancos cariñosos que se me poñen, pero, arre demo, son
atrancos. Así é que non queda outra que volver ás metáforas, ós
disimulos, ás comparacións para que non se me censure. Porque non
me deixan dicir o que realmente quero dicir.
Finca Fierro. Xoves, 26 de abril de
2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario