Ben. Xa estamos aquí. Se estamos
aquí é porque non estamos alá. Se o asubío do tempo penetra polo
hemisferio sur é porque o barullo do momento ten que pasar á forza
polo hemisferio norte. Non hai volta de folla. E non nos chamemos a
engano; cando o río soa é porque auga leva. Se non levara auga,
estaría seco. Por certo, hoxe, hoxe mesmo, levan todos moita auga,
demasiada auga. Pero é a lei dos tempos: estamos no abril e xa
sabemos, todos sabemos que en abril, augas mil. Cando chove, claro.
Hai abriles nos que non chove moito. Algo ó mellor sempre chove. Ó
mellor.
Tampouco hai distancia entre o aquí e o alá, sinxelamente
porque non a mides. Se a mediras, aínda que fose a ollo, habería
que cambiar o ditado da anterior frase. Por certo, as medidas a ollo
son as mellores. Oe!, non sei como facemos, pero cando medimos a
ollo... cravadiño, machiño, xustiño! Somos uns heroes medindo a
ollo. Se mido (a ollo, claro) o tempo que vai entre o asubío aquel
das primeiras frases e o barullo, tamén das primeiras frases, sei
que é algo así coma un suspiro. E un suspiro xa sabemos, todos
sabemos que é pois como un amén, como un alustro. E xa está.
Finca Fierro. Mércores, 4 de abril
de 2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario