Contemplei
as ondas do mar desde o bordo do acantilado. O medo espertoume do
soño. Estou a máis de douscentos quilómetros da costa, deitado
nunca cama que mira cara ó oeste.
Deixo
de escoitar o ruído do mar e de
ver o
vaivén das ondas. Medio me ergo e asento
as costas sobre a cabeceira da cama. Collo o libro e ábroo pola
páxina 149: “Falou sobre como esta vez a Escuridade se proxectara
dunha maneira única”. Deixo de ler e intento mirar máis alá da
ventá. Non hai nada; tan só unha escuridade que non mete ruído,
pero que tampouco está en silencio. Porque noto algo, porque sinto
un espírito que non se ve pero que está aí. Axexando.
Observando. Quizais esperando. Cerro o libro, pecho os soños e quero
soñar outra vez co que me ofreza o mar. Pero estou a máis de
douscentos quilómetros da nostalxia. O
mar é aquela cousa azul, ás veces medio verde, que tenta a que te
sentes nun penedo, nun penedo calquera para que deixes pasar o tempo.
En silencio, ti. Con ruído, el. Abro
os ollos, ergo da cama e marcho para escribir algo. Escribo sobre un
soño que puido ser e non foi. Ó mesmo tempo escoito un tema musical
co ruído do mar de fondo. Ó final todo conflúe no desexo dunha
ansiedade, ou na ansiedade dun desexo. Sigo dándolle ás teclas do
ordenador para deixar constancia de que a ambición é moita nestes
tempos nos que falamos todo e non dicimos nada. Porque non sempre
vemos máis alá dunha ventá aberta. A escuridade sempre foi negra.
Finca
Fierro. Domingo, 2 de febreiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario