Quixen
correr detrás dunha bolboreta, pero meteuse por medio un sapoconcho,
ó que quixen adiantar. Xusto ós dous metros de facelo, deume pena e
recuei sobre os meus pasos.
Porque
el sexa máis lento ca min, non teño porque asoballalo
desa maneira. Non obstante, mirei cara el e mostreille cara de
ferreiro. Ó mesmo tempo, berrei. Porque berrar é bo. Berrar é coma
cuspir ese veleno que levamos dentro. Posto
que
o levamos. Porque temos moito veleno. Así é que non me quedou outra
que intentar ser un bo samaritano, aínda que, no fondo, quixese
esmagar ó sapoconcho co meu pé dereito. Co dereito teño máis
forza. Ben sabe Deus que non son de dereitas!
Non quero desviar a
atención da miña amiga tartaruga. Si, xa era amiga. Que queredes, a
mentalidade humana ás veces é coma un vaivén; hai uns segundos
quixen poñerlle un pé enriba (o dereito, repito), e agora mesmo o
sapoconcho saca a súa cabeza da
coiraza
e mírame de esguello. Anda, anda, lle dixen, que me acabas de
amolar; xa non consigo ver a bolboreta. E co bonita que era! O
sapoconcho debeu entender porque esbirrou e púxose a andar. Tiven
que ir ó seu paso, claro. Andar tan avagariño é algo que me mata.
Pero ou o deixaba só ou non quedaba outra que andar coa súa sombra.
E a sombra da tartaruga é moi pequena. Polo que os meus pasos eran
lentos, tan lentos coma que nos levou unha eternidade chegar á
cuneta da estrada, onde, nun cachafundo
de auga se somerxeu
o meu amigo. Moi amigo, moi amigo non era; porque non me dixo nin
adeus. Seguín
buscando máis
bolboretas.
Finca
Fierro. Sábado, 22 de febreiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario