A NUBE NEGRA

Quero deitar sobre a nube negra que pasa, pero non consigo alcanzala. E non teño escaleira que me leve ata ela. Quero e non podo. O querer é un desexo que vén, que penetra e que, co tempo, se vai. Todo nesta vida vén e vai, ou vai e vén. Como debe ser. Miro para a nube negra e sigo estudando a maneira de chegar a ela. E se me atara a un foguete? E se me fixera amigo de Supermán? Non obstante, a mellor solución é soñar con subir polo aire. Para iso terei que buscar a alguén que me sopre e me empurre e me ice e me lance e me eleve. Empezo a buscar xa. Marcho polos carreiros perdidos da misericordia e non localizo a ninguén. Busco polas carballeiras atestadas de enxeño e sigo sen atopar nada. Desespero. Sufro. Súo. Quero deitar sobre a nube negra!

Chamo á porta de Supermán. Non está. Díxome Clark Kent que fora facer un recado. Busco un fogueteiro e seica está no Rosario das Antorchas dos Milagres. Agárrome dos pelos. Xemo de rabia, de xenreira. Chamo ó teléfono vermello de Donald Trump para que me deixe un vehículo espacial, pero non se me quere poñer. Non se rebaixa a falar comigo. Que seica son un cero á esquerda e, para máis carallos, nacionalista. Non o sigo intentando. Sento no alto dun palleiro e contemplo a nube negra. Ó mesmo tempo vexo unha táboa que sae dun canastro en forma de trampolín. Non o penso máis: desde o alto do palleiro chouto sobre o trampolín. Empezo a subir impulsado polo desexo dunha ambición. Aterro sobre a nubre negra. Que che dean, Donald Trump!

Finca Fierro. Mércores, 26 de febreiro de 2020