Sempre
se fala de que as xubilacións amolan, incomodan
bastante porque o xubilado, ás veces e de socato,
non sabe que facer.
Axiña
fará
un ano que me xubilei e preciso de máis tempo. Este non me chega a
nada, entre lecturas e escrituras. E agora, para máis aquel, dáseme
polas andainas. Andainas longas, que non son paseos de retirado.
O pasado luns, día 10, realicei unha de dezaseis quilómetros e
medio, nun tempo de tres horas e cinco minutos. De Maceda marchei ata
o santuario dos Milagres. Fotos a Vixueses e a Foncuberta. Nesta
aldea e ó ver a muiñeira,
os recordos enchéronme
dun forte sentimento;
porque, de rapaz, cruzabamos polo Muíño da Luz e o monte de Almoite
coas saquetas de millo e pan no lombo dos burros para levar, logo, a
fariña. Nos Milagres, os recordos xa son outra historia contada
moitas veces. De
Os Milagres collín camiño de Vide. Á altura da Chaira contemplei a
pista de despegue e aterraxe das avionetas, e baixando xa para Vide
repuxen un chisco as
forzas cun pequeno bocadillo que levaba no peto da cazadora. Por
certo, a cazadora
xa facía moito tempo que a desabrochara. Fotos
de Vide. Fotos das Batocas. Fotos da carreira de Vazcovaz e dos
Carrís. Porque, por aí, xa todo era coñecido, familiar. Xa estaba
no
meu
Baños de Molgas, do
que tampouco vou dicir nada que non se saiba xa. Camiño xa de
Maceda, na Follateira, foi onde empecei a notar que os adutores
empezaban a queixarse. Non obstante, cheguei san e salvo. Aínda que,
iso si, hai que empezar a acurtar as andainas.
Finca
Fierro. Luns, 10 de febreiro de 2020
No hay comentarios:
Publicar un comentario