Déixate levar polo ruxerruxe dun
suspiro e os tics nerviosos da esperanza volverán ser donos da felicidade
completa. Veña, anímate, bótalle a perna por enriba e acouga na espera da súa
reacción. Silencio na tarde. O tempo pasa a modiño e os pensamentos tamén flúen
con calma. Non hai rexeitamento. Non hai movementos bruscos. Tan só o axóuxere
dos suspiros flota na ansiedade romántica, logo duns días de treboada. Despois
da tempestade chega a calma.
Déixate levar polo amor que
sentes e plántalle catro bicos neses beizos que se abren pouco a pouco ante o ímpeto
da ansiedade. Sorrille. Aloumíñaa. E que as caricias suavicen a súa pel coma
unha pinga de orballo nunha mañá fresca. O tempo detén os lóstregos e deixa
asomar polo horizonte uns raios que se reflicten nas meniñas dos seus ollos,
nas meniñas dos teus ollos. Hai amores que se enchoupan de felicidade para
secar, agora, ó sol con catro raios de nostalxia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario