Quen puidera bailar cos Tamara
unha noite na eira do trigo. Pero bailo detrás dunha aixada na leira do
Codesiño. Así é a vida. Uns bailan de verdade un rock and roll e outros fano
arredor dunha toxeira para buscar o mellor sitio polo que meter o fouciño. Quen
puidera bailar un valse de Johann Strauss. Pero bailo ante a dor duns cadrís,
cansos de estar dobregados ante a miseria dunha vida pobre e arrastrada. Así é
o calvario. Así é a impotencia. Uns pegan brincos de contentos e outros choutan
dun rego a un carro de toxos ou dunha gadaña a un aradiño de pau. E volven as
escuras andoriñas porque o tempo pasa e todo cambia, soamente ti, recordo, te
eternizas. Bailemos todos xuntos un réquiem polos sufridores da esperanza que
nunca acaba. Aínda que hai esperanzas brancas cheas de zonas escuras. A propia
vida, hoxe en día, é unha zona escura. Ou unha zona morta. Ou unha zona
baleira. Ou unha néboa espesa. Ás veces custa moito mirar máis alá da negrura. Pero
se insistimos atoparemos a claridade da esperanza.
Café Aitana 39 da Valenzá. Xoves,
31 de xullo de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario