DOUS OUTEIROS

               Calisto Formoso De Dios contempla os outeiros desde a distancia. Dous outeiros. Fáciles de contar. Pero el ten que facelo cos dedos. Ten a mentalidade dun neno aínda que é un mozo feito e dereito. É guapo. É moreno. Deixa escapar un sorriso enorme porque acaba de ver pasar un camión dos bombeiros. Aínda que só leva as luces postas, Calisto Formoso empeza a oulear imitando as sirenas do camión. E rí. Volve contar de novo os outeiros e volve a facelo cos dedos. Alégrase de que sigan sendo dous. Nin aumentaron, nin diminuíron. Déixase caer sobre a herba do parque e agora os seus ollos contemplan o ceo azul bañado cunhas pequenas nubes brancas. Pouco a pouco péchanselle os ollos. Semella que ten sono. Pero non dorme. Tan só disimula. Sabe moi ben facerse o durmido. Para que non o moleste moito a súa nai; sempre lle anda con fai isto ou aquilo. Despois de todo, Calisto Formoso De Dios ten algo máis da mentalidade que se lle supón. Ergue do chan e dille adeus ós dous outeiros.