Tempo de mallar o pan, sen
sementalo. Tempo de facer as medas, sen ter os mollos. Tempo de correr por
entre os piornos da memoria. Oitocentas oitenta e dúas pingas de orballo que
caen sobre a novela que ningún escritor escribiu. Ata para escribir hai que
saber rimar o cheiro co loureiro, o feixe co sedeño e o ruído co silencio.
Tempo de acocharse nos recantos escuros dos outeiros e entre os ruxerruxes dos
pombos que voan a ceo aberto. Mil seiscentos cincuenta e catro grans de millo
que caen sobre os regos que nunca se araron. Para que os merlos, e as pegas, e
os corvos, e os gaios peiteen gran a gran e sacien o bandullo. Entre os piornos
da memoria pasa o tempo e loce a miseria na cara do labrego que cava patacas
sen ter ningunha herba, que colleita froitos que nunca sementou. Tan só
algunhas leiras deixan que o aradiño de pau abra os sucos da nostalxia e para
que as malas herbas sequen coa conciencia dun herbicida que ninguén cuspiu.
Tempo de vivir nos piornos da memoria.
No hay comentarios:
Publicar un comentario