Crúzome de brazos e contemplo a
vida como pasa... por entre os dedos da esperanza ou por entre o pelo das
ausencias. Quen está? Quen se foi? Quen queda? Quen aboia? Miro para a rotonda
da Familia e vexo un soño que corre detrás dun coche e un latexo que acouga ós
pés do monumento. Quen corre? Quen suspira? Quen berra? Quen navega? Coloco os
lentes sobre o nariz aguzado e alcanzo a ver máis alá dun poema mal escrito.
Quen canta un réquiem? Quen roza uns parágrafos? Quen asubía no silencio da
noite escura? Quen dorme entre os ruídos duns saloucos? Nunca saberei por onde
corren os soños da esperanza. Porque a metade dos camiños están atrancados con
verbos irregulares e con adxectivos impronunciables. Quen escoita un tema
musical sen que os latexos do seu corazón bailen ó ritmo da canción? Quen agatuña
pola novela de máis de mil páxinas? Contemplo a vida pasar. Pasa demasiado a
modiño. E aínda que o tempo pasa e todo cambia, nada se move no recanto da
memoria. Quen vai? Quen queda? Quen dorme coa conciencia tranquila? A memoria
cabecea e quédase durmida.
Café O Chicote da Valenzá. Xoves,
29 de outubro de 2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario