O RIDÍCULO DUNHA EXTRAVAGANCIA

              Tiro a pedra. Escondo a man.. Non pasa nada. O cantazo non lle deu a ninguén. Unha pena. Cando tiro un cantazo é para que lle dea a alguén. Para que lle rompa o nariz. Ou para que lle inche un ollo. Tiro a pedra. Escondo a man. Nunca presumín de heroe. Para que? Ó final ninguén cho agradece. Así é que mellor é facer de covarde. Se colles esa fama, xa ninguén acode a ti. Vedes que listo son? Unha listura retorcida, pero…

              Monto a carabina. Apunto. Disparo. Tampouco pasa nada. O balote non lle deu a ninguén. Nin tan sequera a un dos miles de estorniños que voan por enriba dos plataneiros. Un neno queda pampo ante a escopeta e eu baixo a á do sombreiro cun sorriso nos beizos. Son coma un cowboy do Oeste salvaxe. E os coches son os indios que cabalgan pola estrada sen lei, e sen sinais, e sen vixilancia.

              Poño a sela no lombo do cabalo. O pé no estribo. Doulle voltas á reata por enriba da cabeza. Lánzoa. Non pillo nada. Tan só o aire e o ridículo dunha extravagancia que… a conto de qué vén. Nin cantazos, nin balinazos, nin pexas. Son como a Santa Compaña nunha noite sen escuridade. Son un covarde que quere ser un heroe nun papel cuadriculado.

              Café Perla 6 do Campus Universitario de Ourense.

              Venres, 23 de outubro de 2015