Pola
noite intento deixar todo preparadiño. Collo o cazo e póñoo na vitro, collo a
cunca e bótolle un nadiña de azucre e déixoa á beira do cazo. Ás sete e dez o
espertador toca diana. Ergo coma un foguete. Lávome. Vístome. Abro a neveira e
saco a botella do leite. Cisco o que teña que ciscar no cazo que xa está
preparado. Arréolle candela, é dicir, lume. Aproveito o tempo: estendo un pano
de mesa sobre esta para que caian nela os migallos ó cortar no pan e así non
limpar logo a mesa. Bótolle olladas ó cazo, por se fumega. Non me gusta o leite
moi quente. Nin a comida en xeral. Como aínda non o fai, pillo a barra do pan e
póñoa sobre o pano, collo un coitelo e póñoo á súa beira. Como o leite segue
sen fumegar, aproveito para calzarme. Xa está. Xa me calcei. Xa fumega.
Boto o
leite na cunca, póñoa na mesa, sento e mígolle o pan. Atugo os cachiños unha e
varias veces. Empezo. Gloria bendita! Sempre deixo leite. Porque desde que me
operaran alá polo 1980, moita cantidade non a admite o meu estómago. Vai polo vertedoiro
abaixo, claro. Neste deixo a cunca. Recollo o pano e cisco no lixo os migallos
que caeron nela. Sobre as sete e vinte e cinco, o molgués que subscribe sae
pola porta coa ansia de poñer a radio do coche e escoitar as novas do día.
Pillo camiño do traballo. Ás veces os funcionarios facemos que traballamos. Bo
día a todos.
Finca
Fierro. Mércores, 3 de agosto de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario