Son de
guitarra entre as catro paredes dun escondedoiro para que a alforxa dos soños
acougue no silencio da noite. Non sei quen lle cantará alalás as memorias
compartidas de catro amizades que non morrerán nunca; quizais o cantante aquel
que versifica ou quizais o poeta aquel que chía. As amizades troulean por entre
os canastros da infancia e bulen, corren, rebolan polas rúas do casco vello da
vila. En cada escaleira, en cada porta, en cada casa de Baños de Molgas hai un
soño que navega, que circula na distancia para acompañar a nostalxia de toda
unha vida. Tempos aqueles nos que os saúdos chegaban cun simple ollar e un
movemento de man; ou de cabeza. Tempos aqueles nos que o tempo se detiña tan
axiña como pousabas o cu no mazadoiro da burga.
As parolas, as latricadas, as
farfalladas ían máis alá do asunto esencial: iniciabas un camiño e para chegar
á meta dabas voltas por todas as etapas da inocencia. Logo, cando caías na
realidade do tempo, botabas as mans á cabeza e angustiábaste ante a regueifa
que sabías que te estaba esperando na casa. A cousa ata podía ir moito máis alá
dunha simple rifa; ás veces voaban as labazadas pola tardanza. Pero non
aprendiamos, ó día seguinte volvían as carreiras, os xogos polas rúas de Baños
de Molgas. O acougo, o descanso estaba sempre no mazadoiro da burga.
Finca
Fierro. Sábado, 20 de agosto de 2016
No hay comentarios:
Publicar un comentario